Umuulan, Ang Saya Naman

Hindi pa sapat ang sobrang lamig ng panahon, umaambon naman ngayon. Hindi ko ito inaasahan, itong ulan. Subalit may kung anong tuwa ang hatid nito sa aking kalooban. Paano kasi, ang ulan, parang luha lang. Minsan malakas na tila lulunurin ka na. Minsan nama'y ga-dura ang buhos. Teka.Hindi yata magandang ihambing ang ulan sa dura. Baguhin natin. Minsan nama'y di mo namamalayan ay umuulan na pala. Parang pag umiiyak ka. Minsan sa sobrang saya o lungkot mo, di mo namamalayan na ang dami mo na pa lang iniluluha. O minsan, akala mo wala lang pero may tumutulo na pala sa mukha mo.

Natutuwa ako kasi nakikisabay ang kalangitan sa nararamdaman ko. Hindi naman ako sawing-palad. Hindi rin naman kasi ako in love. Yun yata ang problema ko. Iniisip ko kung talaga nga bang umibig na ko. Sa pagkakaalam ko kasi, oo. Nasaktan na ko, oo. Ilang beses na. Pero sapat ba yun para sabihing tunay na nga akong nagmahal? Siguro ang nararamdaman ko ngayon ay dulot na rin ng mga balitang natatanggap ko mula sa mga malalapit sa akin. Mayroong ikinasal bago nagtapos ang nakaraang taon. Mayroon namang patungo na sa isang relasyon. Eh ako? Parang naiiwan na naman.

Inggit lang ba ito? O isang paalala namalupit minsan ang kapalaran? Isang karma dahil sa mga nasaktan kong nilalang noon? Hindi naman siguro. Hindi naman ako naging malupit ah. Hindi ko lang talaga mapipilit ang puso ko na mahalin ang taong di ko naman mahal.

Tuwing umuulan, pakiramdam ko, unti-unti ring napapawi ang ano mang sakit o pag-iimbot na nararamdaman ko. Tulad din ng gingawa ng ulan sa paligid --- sa langit, sa hangin, sa mga puno, sa mga lansangan --- binabanlawan nito ang mga namuong dumi at alikabok.

Subalit minsan, ang ulan ay nag-iiwan pa rin ng basura, ng baha, ng burak. Gaya na lamang ng luha. Minsan akala mo naiyak mo na lahat. Hindi pa rin pala. May sugat pa ring di naghihilom. Masakit pa rin.

Tumigil na ang ulan. Nakakalungkot naman.

Basted Agad

Bakit nga ba ang hirap ng mga simula? Nariyan ang pagdating ng isang ideya ngunit bigla kang matitigilan sa iyong pag-iisip at maba-blanko. Para bang nagsimula kang mag-paandar ng sasakyan ngunit sa kalaunan ay titigil ang makina at balik ka naman sa simula.

Naisipan kong subukan ang gumawa ng panibagong blog. Oo, alam ko, pang-ilang simula ko na ito May mag simulang nagpatuloy, may mga simulang hanggang simula lang. Sa tuwina, wari'y isa itong siklo, paulit-ulit, walang hinto.

Tulad na lamang ng blog na ito. Madaling pumili ng host, subalit hanggang doon lang yun. Ang pinaandar kong sasakyan, di pa nga nakalalabas ng garahe, ay tumirik na noong kinailangan ko na itong pangalanan. Isip, isp. Ano ba ang magandang pangalan? Yung kakaiba ngunit madaling tandaan (o aminin na natin, madaling mahanap sa internet). Eto kaya? Hindi. Alam ko na! Pero ang pangit. Eh eto? Walang buhay. EH kung...?Hmm. Pero hindi nito isinasalamin ang nais kong ipahiwatig.

Ano nga ba ang nais kong ipahiwatig? Ano na naman ang mga walang katuturang ibabahagi ko sa pandaigdigang sapot (world wide web)? Hindi pa ba sapat na marami ng blog riyan na tinatalakay ang pulitika, sining, pag-ibig, kasawian, galit, kasiyahan at kung ano pa man? Dadagdag pa ba ako?

Pero gusto ko. Gusto kong mas-isip ng bagay na pwedeng ilagay rito, kung ano man yun, hindi ko alam. Batid ko lang sa sarili ko na kailangan kong gawin ito. Siguro sapat na yung dahilan.

At sa kalaunan, sana mahanap ko ang hinahanap ko (ano man ito o sila). Maisip ko na ang mga bagay na dapat kong isipin. Mahawakan ko na ang mag ideyang lulutang-lutang sa ere. Sana hindi na lang laging pundidong ilaw ang aking masilayan.